Z lasów deszczowych do ogrodu

Begonia występuje endemicznie w lasach deszczowych Azji, Afryki i obu Ameryk, szczególnie w regionach tropikalnych zapewniających dużo światła i wilgoci. Charles Plumier odkrył begonię na Haiti. Charles był botanikiem, bardzo biegłym w rysowaniu tej nieznanej wówczas rośliny. W 1690 roku, Charles nazwał ją begonią od swojego patrona, Michela Begona, intendenta francuskiej kolonii San Domingo i późniejszego gubernatora Kanady, a także patrona nauk botanicznych. Odkrycie Plumiera uczyniło z begonii nie tylko roślinę zamieszkującą lasy deszczowe, ale także roślinę, która upiększa ogrody.

Rodzina begonii

Można pomyśleć, że wszystkie begonie są takie same. Wcale tak nie jest! Begoniowate to duża rodzina: nieco skomplikowane, ale również interesujące. Jej członkowie mają wiele różnych barw, kształtów i rozmiarów. Rodzina składa się z dwóch grup: odmiany pionowej i ścielącej się. Pionowe begonie rosną i kwitną w górę. W tej grupie istnieją trzy kategorie: o podwójnych, małych i pojedynczych kwiatach. Begonie ścielące się dają zwisające kwiaty, które czynią je idealnymi w wiszących doniczkach lub wysokich donicach stojących. Są one także znane jako należące do grupy Begonia pendula. Begonie ścielące się to odmiany o dużych i małych kwiatach.

Kiedy sadzić

Bulwy begonii można sadzić w dwóch porach roku, w zależności od tego, kiedy mają kwitnąć. Jeśli zostaną posadzone w styczniu/lutym, zakwitną już w czerwcu. Wymaga to jednak posadzenia ich w doniczkach lub pojemnikach i przechowywania w pomieszczeniach zamkniętych, dopóki nie ustąpią przymrozki. W maju można je sadzić bezpośrednio w ziemi w ogrodzie, a kwitnienie rozpocznie się w sierpniu. Bulwy należy sadzić ich wklęsłą stroną skierowaną ku górze i przykryć cienką warstwą kompostu doniczkowego.

Dobrze wiedzieć

Chociaż begonia została mianowana letnim kwiatem cebulkowym roku, to w rzeczywistości jest to bulwa. Bulwy są zaliczane do grupy znanej jako rośliny cebulowe (technicznie: geofity), ale prawdziwe rośliny cebulkowe zachowują swoje rezerwy żywności w liściach podziemnych, znanych jako łuski pąkowe, a bulwy wykorzystują do tego celu swoje mięsiste korzenie.

Begonie nie przyprawiają nas o kichanie! Ziarna pyłku wytwarzane przez begonie są tak ciężkie, że nie unoszą się w powietrzu. I spadają bezpośrednio na ziemię.

Czy nie lepiej uniknąć pszczół lub os? Begonie nie przyciągają tych brzęczących owadów.

Nazwa naukowa begonii jest nieco dłuższa: Dokładnie mówiąc, jest to begonia tuberosa hybrida.