W literaturze wymienia się osiem Eranthis (ranników). Tylko dwa z nich, Eranthis hyemalis (rannik zimowy) (z Europy Południowej) oraz Eranthis cilicica (rannik cylityjski) (z Turcji), są powszechnie uprawiane. Nazwa Eranthis pochodzi od greckiego słowa „kwiat wiosny”.
Gatunki te powstały w środowisku zalesionym i wymagają luźnej gleby z odpowiednią ilością próchnicy. Gleba, która szybko wysycha, w mniejszym stopniu nadaje się do sadzenia tego gatunku, a zimą powinna mieć dobry drenaż. Bulwy są małe – o wielkości ziarnka grochu – o nieregularnym kształcie. Muszą być sadzone nie później niż we wrześniu, jeśli mają dobrze kwitnąć w pierwszym roku. Moczenie bulwo cebul w letniej wodzie przez 24 godzin przed sadzeniem wspomaga rozwój. Kwiaty są podobne do jaskrów i mają bardzo krótkie pędy. Charakterystyczną cechą ranników są zielone liście przykoronka, które otaczają kwiat jak kołnierz. Kwiaty rozchylają się tylko wtedy, gdy świeci słońce, a zamykają się podczas ciemności. Mogą zacząć kwitnienie już w lutym, a czasem, gdy śnieg jeszcze leży na ziemi.
