Oryginalne siedlisko: 3 gatunki w Południowej Afryce i 7 w tropikalnej Afryce, o których niewiele można znaleźć w literaturze.
Kolor kwiatów: różowy, czasami szkarłatny z białym. Działki kielicha mogą również być w jasnych kolorach. Mimo, że płatki są bardzo małe i nie tak widoczne, kwiatostan jako całość jest bardzo atrakcyjny: płatki w połączeniu z licznymi pręcikami kwiatów i ich włókien ogólnie przypomina pędzel do golenia.
Okres kwitnienia: późnym latem
Wysokość rośliny: 60 centymetrów
Głębokość sadzenia: Cebule trzeba sadzić tak, aby nosek był tuż powyżej lub równo z powierzchnią ziemi. Należy uważać, aby nie uszkodzić korzeni podczas rozkładania ich na dnie otworu sadzenia wokół cebuli.
Rozstawa: 30 cm
Organ spichrzowy: cebule są duże i mięsiste o grubych, mięsistych, podatnych na uszkodzenie korzeniach.
Stanowisko: chociaż tolerują słońce, często w naturalnym siedlisku wzrastają w cieniu. Zastosowania: Scadoxus naprawdę nie toleruje zbyt dużych mrozów i lepiej rośnie w łagodniejszych strefach klimatycznych, gdzie mróz jest niewielki lub w ogóle go nie ma. Na słonecznych granicach trzeba je sadzić w grupach po 3 do 5 cebul.
Cebule należy chronić w razie nawet najmniejszego mrozu. Na obszarach, na których występuje mróz, lepiej jest je sadzić w dosyć dużych doniczkach (o średnicy około 25 centymetrów).
Różne gatunki
- Scadoxus multiflorus ssp katherinae. Ten podgatunek jest jednym z najbardziej uprzywilejowanych gatunków oraz toleruje cień. Roślina ta rośnie do wysokości 60 centymetrów, a kwiatostan osiąga średnicę 25 cm. Kwiaty mają kolor ognisto-czerwony i pędy są bardzo widoczne. Po rozkwitnięciu, zaczynają się rozwijać liście. Roślina obumiera w czasie zimy.
- Scadoxus puniceus. Kwiaty wytwarzane przez tę roślinę mają kolor pomarańczowy ze złotymi włóknami. Wyrasta do wysokości około 60 cm.
- Scadoxus pole-evansii. Można ją porównać do Scadoxus multiflorus ssp katherinae; ma jednak mniejszą ilość kwiatów, w kolorze bardziej łososiowym.
